Πέμπτη

ΑΧΟΥ!!!!!ΤΙ ΕΠΑΘΑ...

Βρέ μου χη στερέψει η φαντασία.
Πώς θα γευτώ την πανδαισία;
Σα να χω χάσει τη ουσία!
Νίωθω μια ανούσια ανοησία!

Μήπως να κάνω πρακτική;
Νιώθω να είμαι βαρετή!
Βρέ, πώς γίνετε πρακτικη στην φαντασία;
Για δε μου δίνεις σημασία;


Άμα μου δώσεις δυό φιλιά
και μια μεγάλη αγκαλιά..
ισως να μου ρθουνε ξανά
τα κόλπα, που κανα παλιά!

Μα τώρα που δε μου μιλάς
νιώθω γριούλα και κουτή.
Αλλά και πάλι μην ξεχνάς,
η γριά κότα, έχει το ζουμί.

Τετάρτη

Μωρέ μιά και μπήκα δεν αφήνω και ένα ποιηματοστιχάκι;Αντε ν αφήσω:

ΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ
ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ.
ΟΣΟ ΠΙΟ ΡΗΧΟ
ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ!

Δεν είν κακό, όπως και να το πάρεις. Καλησπέρααααααα......
Πάει το πρωινό σήμερα, καταργήθηκε. Τέως Πάν.

Τρίτη

ΤΟ ΣΤΡΑΒΩΜΕΝΟ ΠΑΠΙ

Ακουσον, άκουσον, γλυκά μου ζωάκια!
Ήτανε λέει, κάποτε ένα παπάκι που ανάλογα με το βαδισμά του λειτουργούσε και το μυαλό του.
Στραβό περπάτημα; Στραβωμένο το μυαλουδακι! Πλάγιο περπάτημα;Πλάγιες Σκέψεις!!Ίσιο;Αν και σπανίως, ίσιο και το τσερβέλο.Έλα μου ντέ, που τούτο το θέμα, έκανε το παπάκι να νιώθει μια έλλειψη.
Και ενώ συνεχώς προσπαθούσε το άμοιρο, να φανεί σωστό και κανονικό, δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά!!Αποφασίστηκε λοιπόν να του τοποθετήσουν ενα κουρδιστηράκι, ναι βρέ σαν αυτά τα παλιά μπιμπελό, που τα γυρνάς και γυρνάει μια μπαλαρίνα γύρω απ τον εαυτό της;Ε, ένα τέτοιο.Του βάλαν λοιπόν ένα τέτοιο πάνω στο κέντρο του κεφαλιού του έτσι ώστε να μπορει να καθορίζει το βαδισμά του κι αναλόγως τη σκέψη του.Και βοήθησε μέχρις ένα σημείο, αλλά με τα χρόνια το κουρδιστηράκι σκούριασε και κανείς δεν σκέφτηκε να του το αλλάξει, ΄πόσο μάλλον εκείνο!!Ήταν που ταν ελλιπής με σκουριασμένο κουρδιστήρι;Αντε να σκεφτεί για αλλαγή!Κι έτσι συνέχιζε το δρόμο του, σίγουρο πια πώς αφου είχε κουρδιστήρι, ήταν κανονοκό και φυσιολογικό!!
Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και το παπάκι έγινε παπίνα.Νοστιμούλα!!Αλλά ακόμα στραβωμένη, άσχετα που εκείνη δεν το γνώριζε!Καi  μάλιστα όταν καποιος της έλεγε γιατί είσαι στραβωμένη;
Εκείνη του λεγε: Στραβωμένος είσαι συ και όλο σου το σόι.Εγώ βαδίζω ευθέως, έχω κουρδιστήρι!!!
Και συνέχιζε τον δρόμο της όλο καμάρι.
Κάποτε, το κουρδιστηράκι, τα φτυσε δεν άντεξε άλλο και η παπίνα έτσι όπως πήγαινε κουναμενη συνάμενη, ξάφνου άρχιζε να ξεχαρβαλώνεται!!Η μύτη της πήγε πλάγια, τα πόδια της γυρίσαν απ την αλλη μερια, τα φτερά της μικρύνανε και τα μάτια της πήγαν πίσω απ το κεφάλι.
Το κουρδιστηράκι πετάχτηκε μαζί με το ελλατηριάκι του κι έγιν ε σμπαράλια!!
Η παπίνα, σάστισε!!Κι εκεί που ήταν έτοιμη να καταρρευσει, να σου ένας παπίνος, κούκλος, μελένιος,καραμπουζουκλής, την πλησιαζει και της λεει: Τί όμορφα πόδια που έχετε!!
Τα νύχια σας!!!Υπέροχα!Το στοματάκι σας, τα ματάκια σας!!!Μα ήστε μια γλύκα, καλή μου!
Και τότε η παπίνα, δέχτηκε τις ατέλειές της, ώς αρετές και χώθηκε κάτω απ τα φτερά του παπίνου της!

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ!! Τι μέπιασε πρωινιάτικα;Αυτη η Αλίκη με κόλλησε με την ιστορία της.Χρυσή μου όπως βλέπεις ξερουμε κι εμείς να γράφουμε ιστορία, αμ πώς!!Αντε και στην αφιερώνω!

Κυριακή

ΑΧ! ΜΑΝΕΣ!!!

Δεν θα κακαρίξω σήμερις ζωούλια μου.Ένα απόσπασμα θα αναρτήσω από τη " ΜΑΝΑ ΤΗς ΠΕΡΛ ΜΠΑΚ" , τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια.Οι μάνες μόνο με πράξεις μιλούν.Φιλιά!Ματσ μούτσ..

" Η μητέρα κοίταζε και περίμενε ν΄ανέβη ο πόνος της, να μεταμορφωθεί σε δάκρυα και να ξεχυθεί έξω από τη ματωμένη καρδιά της. Ξαναπέρασε από τη μνήμη της όλη η ζωή της, ανάστησε τους νεκρούς της και τις λίγες χαρές που μπορούσαν να ορεθούν στα περασμέ να χρόνια, άφησε τον πόνο να τρικυμήσει μέσα της, αφέθηκε, χωρίς θυμό, χωρίς αγώνα στο ορμητικό του ρεύμα, επέτρεψε σ το αφριστό του κύμα να την παρασύρη ολόκληρη και να την βουλιάξει στις απύθμενες εκτάσεις του.Κόλλησε στο μαύρο χώμα, σύρθηκε και κουλουριάστηκε πάνω του, έγινε ένα κουβάρι στη σκληρή χούφτα του πόνου που την συνέθλιβε, τον άφησε να την λυώση και γυρίζοντας τη μορφή της πρός τον ουρανό, φώναξε στην αγωνία της:
- Έχω επιτέλους πληρώσει; Τιμωρήθηκα αρκετά;"

Γιατί καλέ;Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε;;;Εεε;;;

Καλημέρα, γλυκά μου ζωούλια.Ευπρόσδεκτες όλες οι κοτούλες, πετεινάρια και κλωσσοπουλάκια στο μπλοκάκι τούτο, που σκοπό άλλο δεν έχει απ' το να σπάσει τα γρήγορα προγεύματα, μιας και η "Καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται". Εννοείται πώς όποιος δεν είναι κοτούλα, μην τολμήσει και περάσει κατα δώ.Εξαιρούνται όμως, τα γουρούνια, οι μουλάρες, τα γαιδούρια, οι πάπιες και τα κουνέλια.Τώρα θα μου πείς γιατί τέτοιος ρατσισμός; Αντε γιατί δεν θέλω να χω τύψεις, ευπρόσδεκτα όλα τα ζώα, εκτός(άμα δε βάλω κανόνα, θα σκάσω), από ανθρώπους.
Αντε να φύγουμε λίγο απ αυτά και να σας πώ τα νέα, που ίσως να ναι και παλιά, αλλά εγώ τώρα τα αντελήφθην,οπότε για μένα είναι νέα, άν είναι και για μερικά ζωάκια από σας, ακόμα καλύτερα, να νιώσω και χρήσιμη κοτούλα.
Ακου λέει τι γίνετε.Για να έχει τη σήμερον ημέραν μια κότα, τον κόκκορα που γουστάρει, πρέπει λέει να παντρεύεται αυτόν που δεν γουστάρει, γιατί έτσι το πράγμα έχει πιο σασπένς!Δηλ.είναι πιο ενδιαφέρον, σπάει τη ρουτίνα, σε έχει σε μια ερωτικήν εγρήγορσην κ.τ.λ... μάλλον, έτσι μαντεύω από αυτά που μου συμβαίνουν.Διότι τα περσσότερα κοκκόρια που γνωρίζω, με καπαρωμένες κότες την βρίσκουν, γιατί μάλλον οι αλανιάρες δεν είναι της μοδός πιά.Τουλάχιστον εγώ ώς αλανιάρα κότα,δηλ. ακαπάρωτη, κόκκορα που γουστάρω δεν μπορώ να τον έχω! Μου τον προλαβαίνουν οι καπαρωμένες κι αυτοί της προτιμάν! Δεν κατάλαβα δηλαδής ρε σεις χρυσοί μου πετεινοί, εμείς οι ελεύθερες κοτούλες, που σας χαλάμε;Συγνώμη δηλαδή, αλλά και τα κακαρίσματά μας κάνουμε και τα φτεράκια μας ξέρουμε να κουνάμε και την ουρίτσα μας πέρα-δώθε την πηγαίνουμε και νεράκι πίνουμε και κοιτάμε τον ουρανούλη και λέμε δόξα το θεώ που μας έχει αφρατούλες και καλοφτιαγμένες, και σαν ελεύθερες, έχουμε κι όλη την καλή διάθεση να προσφερθούμε είς οποιανδήποτε τερτίπια ή γούστα, του κόκκορα που μας γυάλισε.
Γιατί ρε κόκκορα δεν μας καβαλάς, εμάς τις κότες τις αλανιάρες, που καθόμαστε στα αυγά μας και λέμε και ευχαριστώ και καβαλάς την κότα που δεν κάθεται στα αυγά της και παρότι καπαρωμένη, σουρτουκεύει ανελλιπώς;
Αν είναι έτσι κοκκόρι μου, αγόρι μου, να παντρευτώ να σ΄έχω , κι ας τρώω κι απο κεί που δεν θέλω για να τρώω εσένα  που θέλω!Αμ, έλα μου ντέ που μαι κότα με συναισθηματικό πλούσιο φτέρωμα και δεν κοιτάω άλλο λειρί, παρά μόνο το δικό σου! Λειράτε μου, γυαλιστερέ μαλάκα!
Ε, πάρτα λοιπόν στα μούτρα, δέκα κι άλλα δέκα, να πάρω κι εγώ άλλα τόσα, που κάθομαι η κότα και σου φιάχνω και μπλόκ τρομάρα μου και τρομάρα σου!
ΚΟΤΕΣ...HELP!!!!Ειδικά εσείς οι καπαρωτές, που τα ξέρετε, πείτε μας κι εμάς, πώς τα καταφέρνετε;
Διοτι κότα αλανιάρα, μέχρι τα 25 ονομάζεται ανεξάρτητη, ώς τα 30, εργένισσα και με εμπειρίες, αλλά από τα 30 και άνω, την ονομάζουν πατσαβούρα και την θεωρούν σαβούρα!
Το γεροντοκόρη, δεν μας ενδιαφέρει πια,μιας και έχει καταργηθεί.Εκτός αυτού, είπαμε ...δεν θα πιάσουμε και αράχνες! Χίλιες φορές ποτάνα κότα, παρά κότα σκέτο!
Αντε κο..κο...κο...κο...κο καλό δρόμο και  προσέχετε που πατάτε!!!!
Και που σκοντάφτετε!...Κόκόκόκόκό....